Tüfek icat olunca, bitti yiðitlik, mertlik!
Ýnsanlar önezeden, kuru sýký atýyor…
Þimdi revaçta olan, münafýklýk, namertlik!
Herkes eksik arayýp, pusulara yatýyor…
Arkadaþlýklar yüzden, dostluk çoktan tükendi!
En son yapýlan toyun, adresi Ötüken’di…
Ýnsanlýðý yok etti, hem de insanýn kendi!
Þimdi senden olmayan, surat sirke satýyor…
Dost minderleri oldu, yüzü gül, içi diken!
Eski dostluklar bitti, yedik onu gök iken!
Varsýl yoktan ne anlar, açlýðý bilir çeken!
Yoksul hep ah içinde, çýrpýndýkça batýyor…
Malý ele geçiren, iliðini emiyor!
Ben doydum yeter artýk, dosta kalsýn demiyor!
Arzusu mahallede, lakin gözü yemiyor!
Tünemiþ bir bacaya, baykuþ gibi ötüyor…
Haram, helal ver Rabbim, kadýlarýn yer Rabbim!
Ýnsan doymak mý bilir, elbet o beþer Rabbim!
Hazineyi kurutsa, çöplüðü deþer Rabbim!
Abbas’ýn kör kaz gibi, bulduðunu yutuyor…
Bir, iki, üç, dört maaþ, yeni çýktý bu türkü!
Eniþtemde para çok, alýr gördüðü kürkü…
Rabbim imtihan eder, gâvura karþý Türk’ü;
Çok zoruma gidiyor, gelen bana çatýyor…
Karaman-2021/04
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.