Gülü Küstürdün

Peþinden her yere, durmaz koþardým,
Çýkýþý olmayan, yolu gösterdin.
Kýrýldým bin kere, henüz yeþerdim,
Bülbülün konduðu, dalý kestirdin.

Göçtün buralardan, yaban eline,
Kapýldým saðanak, hüzün seline,
Mýzrabým vururken, sazýn teline;
Türküler söyleyen, dili susturdun.

Ruhumun can suyu, sensiz naçarým,
Ahvalimi þimdi, kime açarým?
Tadým tuzum yoktur, zakkum içerim,
Say ki her þey zehir, balý kusturdun.

Eyvah kýrdý dedim, aþk kalemini!
Çoktandýr duymadým, tek kelamýný,
Kuþlardan beklerken, hak selamýný;
Mektup koyup zarfa, pulu bastýrdýn.

Portakal aðacý, çiçeðe durdu,
Körpe erikleri, ayazlar vurdu,
Uzun zaman oldu, terk ettin yurdu;
Dönerim, kalýþým, yýla has derdin.

Gelir ümidiyle, kapým sürgüsüz,
Vakfettim kalbimi, sana sorgusuz,
Ýnsafýn yok mudur, hem de yargýsýz?
Ýnfaz edip masum, kulu astýrdýn.

Yýðýnlar içinde, hayli týkandým,
Mesutmuþum gibi, tavýr takýndým,
Hasretin harýyla, yanýp tükendim;
Külümü savuran, yeli estirdin.

Bitsin dedim artýk, yitsin bu kahýr,
Ayrýlma yanýmdan, yâr leyl-ü nehar,
Bizi bekliyorken, ikinci bahar;
Baðýmda açan son, gülü küstürdün.

11.04.2021
Muhittin Alaca


Sosyal Medyada Paylaşın: