BABİL AYRILIĞI

Kadýn rýhtýmdan ayrýlýyordu.
Emeðim bir hiç uðruna kabzedilmiþti.
Geçmiþ, bir ýslýk gibi uzaklaþýyordu.
Ýhanet dantelleri serilmiþti üzerime.
Fiþlenmiþti kabahatlerim.

Bir çadýr katarlara yükleniyordu.
Eski olduðuma dair bir fýsýltý vardý havada.
Resimler vardý elimde.
Bir hastalýðým, ölüme bakýyordu.
Bir neþtere denk gelmiþti yaralarým.

Gülleri uzatmýþtým karanlýða,
Bir çocuðun rüzgârý beklemesi gibi.
Kuþlarý öldürerek,
Göðe doðru intihar etmeyi düþündüm.
Ölümü seyreden bir göz vardý üzerimde.
Üzerimi çýkarýp siyah bir tenle uyudum.

Uyansam, atlarýn saçlarý örülecekti.
Meleklerin bir uzvu yanacaktý bilmediðim.
Bir kadýn göz çukurlarýný oyacaktý.
Epilepsi bir kanun çýkacaktý Babil’den.
Uyanacaktým,
Ama yer yarýlmýyordu.

Kadýn, gemileri kýsýk gözleriyle ezmiþti.
Sular çekiliyordu artýk.
Ýstiridyenin göðsü açýlýyordu.
Parmaklarým kesik,
Dalgalarý güneþe kaldýrmaya çalýþtým,
Olmadý.

Belki yaðmur yaðmýþtýr þimdi,
Belki burçlardan biri günümü silmiþtir.
Bilmek imkânsýz.
Ama aþk ve kadýn,
Ýçinde sessiz kalýnan bir orman gibiydi hep.
Ben tüm sevgi sözcüklerini,
Ayrýlýrken okudum oysa.
Bir iman gibiydi aþk,
Son nefeste,
Dualar gibi inliyordu.


Ahmet Serdar OÐUZ / 01.04.2021


Sosyal Medyada Paylaşın: