iniyor gökyüzünden yýldýzlar, ben ne kadar yalnýzsam o kadar kalabalýk bunlar.. yinede bunca kalabalýðýn arasýnda, aklýmdasýn.. bu yýldýz, bu gökyüzü, bu uzay bile çýkaramýyor seni aklýmdan. seni aklýmdan atmanýn bin baþka yolunu aramaya baþlýyorum böylece ben elimde koca bir çuval dolusu hiçbir þey..
gece yarýsýndan sonra her þey bulanýk, gözlükleri kayýp bir astigmat manzarayý tarif ediyor yinede.. yinede bu bulanýk karanlýðýn içinde güzelliðinden öyle emin ki, anlatmakla bitiremiyor, içimin ortasýna oturmuþ o aðýr o yüz yýllýk kedere..
ama ne yapsam kýzamýyorum sana ne yapsam seni düþünürken buluyorum kendimi ve arta kalan zamanýmda, eski bir deftere bir þeyler karalýyorum. senden uzakta þeyler düþünüyorum mesela þöyle diyorum.
"aðacýný kaybetmiþ bir serçe kanatlarý yorulduðunda ölmeye mahkumdur, ve hepimizin sevinç diye tabir ettiði þu uçmak o’na yalnýzca zulümdur."
Sosyal Medyada Paylaşın:
barisbazalka Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.