SUKUTU DİNLERKEN(Selma Pekşen)

Yorgun ve yalnýz yüreðim
Billurdan gizlerin süzüldüðü andayým.
Sukutu dinliyorum, kirpiðimde buðular
Ayanýma dizginlenmiþ kara kýsraktýr, gece
Yine zifire tutsak mihr-ü mah…

Konuþsana mahzun dil!
Yüreðinin demini akýt, þeffaf bir tasa
Kýr kiriþini, ruhuna saplanan tirin.
Ölüm korku verir mi zaten yaþamayana?
Aðla þimdi aðlayabildiðin kadar
Ýbret almaz mýsýn Yakup’un gözlerinden
Iþýðýný söndürdü, Ken-an’da kaybolan Yusuf’una.
Bu ne bedbaht bir gönül
Bu ne dinmek bilmeyen ah
Gözyaþýmda vurgun yerken serencam
Firkatime uzanan eller uykuda mý ki?
Ýsyaným korkuyor, kendi titrek vaveylasýndan.

Suskun ve solgun gözlerim
Kaç düþ boðulur kendi uykusuzluðunda
Güneþler söndürmedim mi gözyaþlarýmla.
Ölüm bu can!
Soðuk gelmez yalnýzlýða, yar diyene…
Topraðýn kutlu günü olur
Beyaz kefenli gelinler indiðinde.
Sarar sýmsýký cananý da
Can neylesin…
Yak sen de çýraðýný, ziyasýz yüreklere
Gön ayný da, gönül sýðmaz gölgelere.
Yansýn yanabildiði kadar
Belki bir avuç kül savrulur gecelere.
Bilmez misin, Ferhat’ýn bileðinde hayat buldu kor.
Daðlar yarýlsýn, toprak daðýlsýn zerre zerre
Ab-ý hayat olsan ne çare
Söner mi Þirin sýfatýna bürünmüþ nar…

Söyle tenime dar gelen kabir
Söyle döþekten rahat teneþir
Bir nefeste azadýný veren can
Ezansýz namazdan öteye yol mu var?
Vakit yorgun, kendi sessiz sesinden
Susma ne olur…
Bu ne halet-i ruhiye
Eðreti durma böyle yüreðime, aþk!
Gönül sen de nihayet bulmuþken.
Can çýkmadan bu tenden
Canan çýkar mý gönülden
Kal ne olur…
SELMA PEKÞEN
Sosyal Medyada Paylaşın: