YAĞLI ÇIRA

Yaný baþýnýzda olmadan,
Gözlerinize bakmadan geçirdiðim günler.

Sýcacýk sobanýn çýtýrtýsýnda,
Demlenen çayýn dumaný,
Demliðin isi,
Penceremi süsleyen uzak daðlarýn sisi,
Gürüldeyen güðümün sesi,
Bir damlacýk düþtüðünde kuzinenin üstüne,
Kaynayan suyun fokurtusu ve çýtýrtýyla bütünleþen senfonisi.

Çatýya vuran yaðmur sesi,
Dalýndan kopan armudun çinkoya vura vura yere düþüþü.
Odun kokusuna bürünmüþ ocak baþý,
Kuzinenin altýnda kuruyan fýndýk odunu,
Gözünde kavrulan kabuklu fýndýk,
Yaný baþýnda asýlý yaðlý çýra.
Dokunduðumda elime yapýþan reçine.
Tekrar tekrar elime alýp kokladýðým,
Yapýþacaðýný bile bile.

Ýnsan çýra kokusunu özler mi?

Ellerinle sardýktan sonra,
Sobanýn üzerindeki güðüme yaslayýp kuruttuðun,
Köze tutup yaktýðýn sigara.
Ýçerken, baþ parmaðýný çenene dayayýp,
Düþünceli gözlerle etrafý izlemen.
Benimle göz göze gelince,
"Yaramazlýk yapalým mý" dercesine gülümsemen.

Hep merakýmdýr.
Acaba ne düþünürdün öyle kara kara?
Yarýn hangi bahçenin otunu biçeceðini mi?
Don vurur da mahsül yanarsa,
O seneyi nasýl geçireceðini mi?
Yoksa yýllarýn nasýl akýp geçtiðini mi?
Neydi yuva yapan dert, gece yarýsý kafa tasýna
Dedem... Baba yarým...
Hasretin yuva yaptý ciðerimin ortasýna.

Yýllar sonra bir bayram günü seni gördüðümde,
Gözlerinin altýnda ki torbalarý,
Boynundaki sarkýklýðý,
Hareketlerinin aðýrlýðýný,
Konuþmandaki peltekliði,
Görüp duyduðumda hissettiðim o tarifsiz duyguyu,
Hiç bir kitap, þiir, roman anlatamaz.

Resim defterini alýp yanýna gelirdim.
Þapkalý Ecevit ve tabanca çizerdin.
Ne de güzel çizerdin.
Keþke birini saklasaydým.
Ah çocukluk...
Nerden bileydim.

Sana hep baba derdim.
Sen de her torununu beni sevdiðin gibi sevdin.
Hepsine bana seslendiðin gibi seslendin.
Ama ben öz babama bile,
Sana dediðim gibi yürekten, sevgi ve güvenle, baba diyemedim.

Sana ilk kez "dede" dediðim günü hatýrlýyorum þu an.
O an yüzünde oluþan garip ifadeyi görüyorum.
Bir kaç saat sonra sedire uzanýp,
Üzgün bir ses tonuyla, "artýk dede olduk" deyiþin.
Uzakta deðildim.
Hemen yan odada aðlýyordum.
Aramýzda ince bir tahta...
Çocuk yüreðim garip duygular içinde,
Aklým arafta.

Ama hiç bir suçum yoktu inan.
Benim fikrim bile deðildi.
Bir perþembe günüydü.
Sen çarþýdan gelmiþ,
Benim istediðim tüm oyuncaklarý almýþ,
Listedeki bazý þeyleri unutmuþtun.
Ben kilim desenlerini yol yapýp,
Yeni kamyonetimi sürerken,
Kulaðýmýn dibine eðilip "ayýp" dedi birden.
Kafamý çevirip baktýðýmda kan bürümüþ bir çift göz,
Sýkýlmýþ diþler gördüm.
Korktum.
"Ayýp" diyordu hala...
"O senin deden"
Acaba ne istemiþti, yirmi üç kilo bir bedenden.

Söyleyemedim.
Ama seni hep baba gibi sevdim.
Sigaramý senin gibi içtim.
Çayý, senin demlediðin gibi demledim.
Bir çocuðum olsaydý eðer,
Onu senin beni sevdiðin gibi severdim.

Bir gün aramýza duvarlar örüldü ayný sebepten.
Diþlerini sýkýp, kan bürümüþ gözleriyle,
Yalanlara ve kine mesken olmuþ sözleriyle,
Duvarlarý ilmek ilmek ördü.
Özveriyle.

Yaðlý çýra gibi yakýp ciðerlerimizi,
Uzak daðlarýn ardýna attý bizi.
Günahkar...

Yaðmurun sesini dinliyorum þimdi.
Duyamýyorum.
Çatým beton.
Çayýn tadý yok,
Bardaðým karton.
Ocak baþýnýn tadýný vermiyor uzayan balkon.

Hatýralarým çýnlýyor.
Kulaklarýmý týrmalýyor iniltisi.
Tahta kurusu gibi kemiriyor,
Dinmiyor kaþýntýsý.

Sen...
Bir kýþ gecesi,
Pencereden ay ýþýðýný
Ve bembeyaz karlarýn
Parýl parýl parlamasýný izlerken,
Soðuk tenimi vurunca birden,
Koþarak sobanýn baþýna geldiðimde hissettiðim sýcaklýksýn.

Sen benim çocukluðum,
Öksüzlüðümün sýðýnaðý,
Kokusuna doyamadýðým yaðlý çýram,
Hayatýma diktiðim çam aðacým,
Yüreðime yapýþan özlemimsin.

Bunca yýl sonra söylersem "ayýp" olur mu gerçekten?
Bilmiyorum.
Gözümün önünde ayný tablo.
Korkuyor çocuk yanlarým.
Beni senden, seni benden uzaða attýlar.
Yaramsýn.
Kim ne derse desin,
Babamsýn.


















Sosyal Medyada Paylaşın: