kalbimi çelikten iplerle baðladým göðüs kafesime, ne var ki yine de boðazýmý sýkan bu yaþamak çekmiyor ellerini gýrtlaðýmdan...
ne yapmak gerekliyse yaptým iþte Allah’ým.. yine de çýkamadým kendi karanlýðýmdan.
ömrüm; onun içindeki evin verandasýnda geçsin isterdim boynundan göðsüne açýlan o geniþ kapýdan çýkýp biraz nefes almak... bi badem aðacý gibi çýrýlçýplak soyunup onun baharýnda yeniden çiçek açmak...
olmadý, belki de yalnýzca ben olmadým. teþekkür ederim Tanrý’m ama onu da, rakýyý da býraktým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
barisbazalka Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.