bir sarmaþýk dolaþýðý ellerin
adýný içimden silemediðim
alaca çökmüþ karanlýðým
gizeminde kaybolurum gözlerinin
ok gibi yayýndan çýkar sözlerim
hýrs mý öfke mi
bu önüne geçemediðim
sen gücenme bana
sen kasýp kavuran fýrtýnam
hasretim!
þimdi neden deme
sorma!
bakma o alaca karanlýk gözlerinle bana
mührümü vurdum çýkýp giderken zamana
biliyorsun
o son günde baþladý yeminim
o günden sonra
bir daha yaðmurlarý sevemedim
hadi þimdi sustur beni
örtsün dudaklarýn acýtan kelimeleri
henüz geç deðil
henüz katmadým tozu dumana
hala senin yüreðim...
yeter ki kula kulluk isteme benden
yeter ki olduðun gibi gel de
geleyim
bilirsin ne divaneyim....
Müjgan Ebcin