DOSTA MEKTUP

Ap ansýz açan bir çiçekti mevsimin.
Aklým hoyrat, yaþým toy, ruhum ýssýz bir koydu.
Nefesin, kesildiði yerdeydi nefesimin.
Akýl hoyratlýða, ruh sessizliðe doydu.

Ruh yandý, dumanýnda Ýstanbul ayazý.
Ruh söndü, küllerinde acýnýn sýcaklýðý.
Alevlerin içinde geçti kýþ, tir tir titreyerek geçirdi yazý.
Ýçimde filizleniyor hala, ruhunun sýcaklýðý.

Eyy Dost!
Yaklaþamadým, uzaktaydým.
Hem tokum, hem hiç bu kadar acýkmadým.
Körlüðümün beni götürdüðü tuzaktaydým.
Kollarýný açtýn da, kucaklayamadým.

Üþüdüðüm kadar yandým.
Yandýðýmdandý ayazým.
Alevlerin ortasýnda üþürken seni,
Parmak uçlarým soðuktan yanarken, seni çaldý sazým.

Sen dilek aðacýna astýðým umutsun.
Topraðýma yaðmur getiren bulutsun.

Gök gürültüsü gibi gürle,
Þimþeklerini sal üstüme... Coþ... Yað...
Kuraklarýma yaðmurdur sitemin.
Sillen sýðýndýðým dað.

Hakkýndýr...
Kabulümdür...
Döv... Vur... Savur...
Vurduðun yer, gül’dür.

Sen, benim en büyük haksýzlýðým,
Kendimi attýðým kuyu...
Kalabalýklar içinde ki yalnýzlýðým...
Çölde kalmýþ ruhumun suyu...

Bakýþlarým, hiç olmadýðý kadar mahçup.
Gözlerim aðlayan bir yetim.
Beni, benliðimi esir aldý mahçubiyetim.

Þýrýl þýrýl akan ýrmaksýn...
Geceyi süsleyen yakamoz...
Denizler gibi mavi...
Papatya gibi beyaz...
Su gibi mai...
Yýldýzlardan daha parlak...
Sudan daha berrak...
Hepsinden daha güzel.

Yaþlarýn ruhuma damlasýn.
Damlalarýn taþlarýmý dövsün.
Acýta acýta süzülüp bedenimden,
Kuruyan topraðýna yürüsün.
Susaklýðým...
Susaklýðýn...
Yangýným...
Soðukluðun...
Yýllarýn hasretinde erisin.

Doldurayým, birlikte içelim suyu.
Býrak sözlerim sözlerine karýþsýn.
Ben hazýrým, razýyým.
Ruhun, ruhumla barýþsýn.
Sosyal Medyada Paylaşın: