’ Varsýn seni ömrünce azabýn kolu sarsýn Þâir! Sen üzüldükçe ve öldükçe yaþarsýn! ’ Faruk Nafiz Çamlýbel :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::.
Ayrýlýk, hicran, gurbet... Hepsini þair yaþar Bazen dolar da yürek, dertler kabarýr coþar. Hele, bir de sevdaya hasret de eklenmiþse Sýðmaz olur yüreðe, duygu, þiire taþar.
Þair, aðýr iþçidir, iðneyle kuyu kazar. Bazen bülbül-ü þeydâ, bazen bilgece yazar, Yazdýkça gerçek sýrra yaklaþýr azar azar, Þair, bolca acýyla, kalem yazdýkça piþer.
Þiir, sevgi diliyle hoþgörüye dâvettir. Yaratýlmýþ her þeyi sevmek bir ibâdettir, Þair yüreði, bütün sevgilere mâbettir. Þairin yüreðine sýðar bütün bir beþer...
Kimi, okur, þiirden sadece bir söz seçer, Kimi, tadar sevdayý, yudum yudum aþk içer. Kimi, görmez yangýný, þöyle bir bakýp geçer, Herkes bir ateþ alýr, yanmak þaire düþer.