PARMAK/LIK/LAR
Bir yýldýz kayýyordu gökevinden …
Ilýk ellerin yýldýzlarýn ýþýðýnda beyaz bir özlemdi , yorgun zaman üþengeçliðinde yaðýyordu kar ve uzaktý tüm yaldýzlý ÞARKILAR
Tüm dünya uzun-uzak bir geçmiþe sýðmaya-sýðýnmaya çalýþýyor , yokluðunun kalabalýk yalnýzlýðýnda üþüyordu ruhlar
-o gölün kenarýnda, gölgesinde salkým söðüt saçlarýný yýkadýðýn nehrî suda yýkýyordum yüzümü……
//
Özlemek umudunu taþladýlar ! Taþlaþtý kalbim. Yalýn bir yitiriliþ kaldý geriye. Taþtan bir ahit aðlýyor, bir ýrmak çatlayan damarlarýma akýyordu sen gittiðinde.
Gözlerinin iç kanamalý, kýzýl gölgeli avlusunda suyu yýkýyordum, ellerim güvercin kanadý kokuyordu, yanýyordu tenimde derim, garip bir þarký kendini mýrýldanýyordu. Buzul bir güneþ gibi hatýrlanýyordu geçmiþ. Acýyordu caným.Unutuþun gölgesi gibiydi derim tenime sýzýyor,göðüs kafesime gömülü güvercin mezarlýðýnýn ýssýzlýðý derimi terk ederken diþliyordu düþlerimi.
Mora bürünüyordu ebemkuþaklý geçmiþin yalnýz ,yaldýzlý su rengindeki efsunlu bahçesi. Savaþýyordum kendimle… Kan gövdeyi götürüyordu ölü ruhlarýn cirit attýðý o karanlýkta. Zifir oluyordu unutulmanýn adý, elime yüzüme bulaþýyordu… Yapýþýyordu tenime böcekler. Kýyýsýnda duruyordum bekleyiþin… Yalnýz aðaçlarýn huzuruna kavuþmayý diliyordum, kendimi ölümle deðil, yaþamla sýnarken… Üþüyordum…
Kýrýk kanatlarýma yaðýyordu kar.
Kýþ pencerelerinde evlat ediniyordu beni tanrýlar.
Beyazda durgunlaþan al yanaklý çocuklar…
Burnumda tüten saklý ölüm çýðlýðýna susuyordum , suskundu çýðlýklarým, gözlerim/de kar !
Bin ah’ta sonsuzca yaþýyordun sen ve geçmiþin avlusunda suskun-susuz-ussuz bir yalnýzlýðýn adýný çoktan adýn koymuþtum ben…
Sesleniþ…Ölü bir yýldýzdý
Gökyüzünün on emrinde daðýlan kar tanesi gibiydi balçýk ! sý su müjdesinde ten!
Yerin yedi kat dibinde son bakýþýnýn ayak izleri geziniyordu.
Kulaklarýmda ayak sesleri..
Aþk-ten ah’larým vardý benim, bir de uçurtmalarým –göðü delen bakýþlarýn kadar maviydin iþte!
Med-cezirlerin sildiði kuma çivilenmiþ bir addan fazlasýydýn sen!
Unutamadýðým!
……VE SONRA TÜM YILDIZLARIN ADINI ÖZLEM KOYDUM. KAYAN YILDIZLARI CEPLERÝME DOLDURDUM,.. BAKIÞLARIMI UZAKLARA GÖNDERDÝM . AL KANATLI KUÞLARIN KANATLARINA TAKTIM YAÐMUR KÝRÝ MENDÝLÝMÝ. ISLAK, YALNIZ VE ISSIZ BÝR KUÞ GÝBÝ SENÝN YAMACINA TÜNEDÝM…
Nefessiz kalýþým yüzünün kýrýþýklýðýnda KALMIÞTI.
Unutuþun gölgesinde zarafetin silûetini giyinmiþ bir kadýn-ÇOCUÐU BÜYÜTÜYOR, O KAYIP inciyi ýsrarla istiridye kabuklarýnda arýyordun. Bulamazdýn, bulamayacaktýn, biliyordum…
#apieceofrose 2015 Haziran-sinope
— Gülgün Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.