Duvarlarýn dýþýndayým ama hür deðilim,
Umudum bu deðil.
Esrarlý bir gece ansýzýn efkarlanýp masalarda nara deðil,
Sensizlik ve sessizlik,
Teninin soðukluðu,
Ýnsanlarýn kokusu, tutkunun çoðulu
Umudum bu deðil.
Aþýðým galiba sana hürriyet,
Tek sevdam sensin benim,
Soludukça boðuluyorum,
Düþündükçe çýkmazlarým artýyor.
Duyumsuyorum özlemiþliðimi çözümün,
Deviriyorum kaðýttan bi kule gibi düþüncelerimi,
Duygularý yok sayýyorum ussumda.
Þimdi bi balýk gibi nehrin içindeyim,
Sonu merak edip gamlanmaktayým.
Sen hürriyet, insan ayýrýr olmuþsun,
Bi kaðýt parçasýna alýnýr olmuþsun,
Kirli sevdam benim, kokuþmuþsun,
Her aðýzdan salgýlanýr olmuþsun,
Sen hürriyet…
Þimdi yaþanmýþ olduðunu biliyorum,
Duyuyor ve görüyorum,
Savaþarak kazanýlansýn ama,
Barýþla elde edilensin.
Sen hürriyet, bizleri peþinden sürükleyen,
Esrarýn ve kaðýt parçalarýnýn dumanýnda terk eden.
Sen hürriyet,
Kokusuz, tatsýz, renksiz
Ama bi yaþamý doyuracak kadar lezzetlisin,
Evet sen sen
Hürriyet.
mehmet öztürk