Yol teninden ayrýlýyordu yýrtýlasýya. Gözyaþý, kas ve kemiklerini çatýrdýyordu üzerine hayatýmý yerleþtirdiðim iskeletin. Titreyen sesimin doðumunda korkuyla kanat çýrparak yükselen serçeler öpüyordu güneþi. Karanlýk sarýlýyordu tenime, sisin gizemli parmaklarýyla.
Sessizlik...
Yaðmur damlasý, sakince düþerken þakaklarýma. Uzun yollarýyla baðrýna basan sakin bir yaðmur ormanýnda, Gri gökyüzünün eþliðiyle ilerliyoruz süt gibi parýldayan gölün kenarýna. Kuþ cývýltýlarýnda büyüyen huzurun sesi. Coþarak birbirini kucaklayan damlalarý yanaklarýmda yol çizen gözyaþlarýmýn.
Belki huzurdan. Belki umuttan.
Aðlamak güzeldir bazen.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.