beni tanýmazdýn…
karýþýrken geçmiþim kýrmýzýya
sen göðsüme iðnelerdin
iðneler kanatýrdý
yok yere
akan parmaklarýmýn bahtsýzlýðý
yedi gün gitmezdi!
bugünün uðuru
kýrk gün gelmezdi!
iðnelerime kýrmýzý kurdeleler baðlardýn
senin doðrularýnýn ayaðýysa hep çözülmüþ kalýrdý
sonra beni eðerdin dizlerimin üstüne
bir kurdele koparýrdým geçmiþten
tatlý
baðcýklardým pabuçlarýný
düþürmezdim seni
hiç!
hep!
beni karýþtýrýrdýn…
beyaz týrnaklarým dönüþürken kýrmýzýya
ruhumu da deðiþir sanýrdýn
kýrmýzý dudaklarýmla
kahkahalarým kahpe bir kadýna
benzetirdi beni
susmalýydým
elimle aðzýmý saklamalýydým belki!
etimle hevesimi örtmeliydim!
kýrmýzý arzularým geçmiþten kalmýþtýr belki
düþünürdün
sonra boyardýn
kara kara
bulut yaðardý her gün þehrimize
kýrmýzýda yalnýz uyanýrdým
aðlardým
kýrmýzý!
kýrmýzý!
beni görmezdin…
kýrmýzý güvendir aslýnda!
kýrmýzý aþktýr çoðunlukla!
beni bilmezdin…