Güz gelip, rüzgâr az sert estiðinde
Korkmayýn çok sürmez, geçer çocuklar
Hayaller kýrýlýp buz kestiðinde
Sanmayýn umutlar naçar çocuklar
Kardelen, karlarda açar çocuklar!
Maharet hiçliðe ulaþýp varda,
Yanmakta -kýþ günü- buz tutan karda
Sýr daðýn baðrýnda; yamaçta, yarda
Kartallar yüksekten uçar, çocuklar
Kardelen, karlarda açar çocuklar!
Hüzün býraksa da çehreye nakýþ
Güneþin hýþmýna dayanamaz kýþ
Baharla birlikte deðiþir bakýþ
Kaybolur bulutlar... kaçar çocuklar
Kardelen, karlarda açar, çocuklar!
Ey gül goncalarý, kýrçiçekleri
Can Ali, Ahmet’i, Gül, Çiçek’leri!
En masum, en güzel gülücükleri
Bir tek siz; çocuklar saçar çocuklar
Kardelen, karlarda açar, çocuklar!
Tarumar olsa da tendeki mabet
Aldýrma, aslolan ebeddir elbet!
Hayat sahnesinde bitse de nöbet
Can özü topraða geçer çocuklar!
Kardelen, karlarda açar, çocuklar!
Mecit Aktürk