her yeni gün Allah’ým, kesilmiþ bi et gibi tenimden, eksiltiyor beni! bi parçamý koyuyorum otobüs duraklarýnda kaldýrým taþlarýnda biraz daha.. biraz daha yastýðýmda, baþýmý her kaldýrdýðýmda....
beni ölümle kutsa.
ama Allah’ým... biliyor musun ? bana sorsaydýn insan olmazdým, kim bilir ? belki okyanusta bir damla... gürül gürül bir ýrmak ya da.. bi çiçek, en kötüsü bir karýnca..
beni ölümle kutsa...
zaten pek beceremedim, zaten hepimiz pek beceremedik.. bu insan olma dalgasýný!.. kýrýlmýþ bir bardak gibi sýzýp gitti içimizden merhamet, iyi niyet, ve daha neler neler.. sen iyisi mi bizi azat et dünyanýn labiretinden.. balkonu salona kat geniþlesin cehennem.. ha! kovalayacaksa akrep yelkovaný bir sur’ sesini duyulana kadar illa.. varlýðýnýn hatrýna bi kýyak geç bana..
beni, ölümle kutsa.
Sosyal Medyada Paylaşın:
barisbazalka Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.