Bir ses atsam...
saksýda tomurcuk olmayý bekledi
ellerimde yýllarca boy atan hüzün
gemileri kafese hapsetmek gibiydi gözyaþý
annem kýsaldý diyordu duman rengi otlara
ben de ayyaþ gün yaðmurunu doðururken
bayýldý...
karanlýðýn diþleri parladýkça yolculuklarda
her otobüsten bir duvar indi ölüme
anýlar belini doðrulttukça yýkýmýn
küçücük kaldý insanlar
ki
bir çocuðun dudaklarýna nasýl atarým hüzün
eski birþeyler var karýncalarýn aðzýnda
sessizce sürüklenen
yalnýzlýktan bahsediyor kent
gecenin boðazýnda
aðaçlarýn fýsýltýsýnda gezinen ay
pencerelere gökyüzünü asmýyor
gitgide donuyor sabahlarýn kanadýnda kelebekler
içimizde küçülen ýþýðý görüyorum
düþlediðim gülleri
nasýlda masum yatýyor
bir romanýn yanýk sayfasýnda
geceye uyanan tarlalarda sakallarý adamlarýn
unutulan parçalara dahil
bu yüzden býçak yarýðý kimsesizlik baðýrýyor trenlerden
tutabilsem pýhtýlaþmýþ saatleri
cebine koyacaðým zamanýn
sessizlik yalýyor güneþi/
güneþi yukarýdaki kýyýlar
birbirine giriyor kökler siyah aynalarda
dans ediyor yalnýzlýk dalgalarla
baþkalarý yok mu
toplasa masalýmý
kývýrcýk saçlarýmý
gün mora açýlýyor
koynunda baharýn ensesi
bir ses atsam düþer mi saksýlara gemiler
yýkanýr mý basamaklar
duruþum umuda uyanýr gibi
....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.