Sen Göktün, Ben Deniz

Ey gönül dünyamýn, ilham perisi!
Sen göktün, ben deniz, ulaþamadýk.
Ay yüzün olmazsa, elem gerisi,
Sen yoktun, ben cansýz, alýþamadýk.

Ýçimde yanýyor, harlý ocaklar,
Söndürmez þubatlar, karlý ocaklar,
Kim seni düþünde, gýrla kucaklar?
Sen oktun, ben yönsüz, buluþamadýk.

Hýzla akýp gitti, en güzel yýllar,
Canýmýza yetti, kördüðüm yollar,
Yine güneþ battý, boþ kaldý kollar;
Sen tektin, ben sensiz, dolaþamadýk.

Mutluluk firarda, belki Kaf’larda,
Uzaktan seveniz, en ön saflarda,
Sýrlý bir romanýz, tozlu raflarda;
Sen ilktin, ben son söz, iliþemedik.

Durmadý nöbetler, sol yanda sýzým,
Dinmedi gel-gitler, dert dizim dizim,
Zifiri bu kentler, þimal yýldýzým;
Sen aktýn, ben þemsiz, halleþemedik.

Ne olacak acep, halimiz böyle?
Ben þiir yazayým, sen türkü söyle,
Gamze çak sýmsýcak, tebessüm eyle;
Sen aþktýn, ben þansýz, gülüþemedik.

Yaðmadýn kurudum, döndüm çoraða,
Ömür geçti geldik, en son duraða,
Kalkýp göçtün, yaban ele, ýraða;
Sen yýktýn, hem ansýz, yol aþamadýk.

Özlemle bekliyor, bu yetim þehir,
Gel baþlasýn bahar, bitsin bu kahýr!
Yalnýzken yediðim, her lokma zehir,
Sen terktin, bir nan-tuz, bölüþemedik.

02.01.2021
Muhittin Alaca

Sosyal Medyada Paylaşın: