DAHA KAÇ ŞAFAK SAYACAKTI ŞAİR?

Israrlý bir hüzün adeta teninde mevsimin
Dünde kalan þüheda mýsralar
Dirayeti kýrýlan rüzgâr kadar
Meþakkatli bir yolculuk ruhu daha nasýl yorar?
Bitimsiz ve titrek s/üzülen
Göðün derinlerinden
Þiir ki þair ile tecelli eden
Vukuatý bitimsiz ömrün son demleri.

Acýlarý saklý derinde fazlaca pervasýz
Söylenmedik ne mi kaldý dünden?
Daha ne dile geldi ki þiirin çatýsýnýn
Altýna saklanan dertten baþka?
Kanatsýz mý olacaktý ömür?
Ve kayýtsýz ve kasýtsýz her zulüm müydü?
Göðsünü geren yalnýzlýðýn bam teline
Hürmeten bir eþkâl miydi sahi i mgelerin zülfü?

Ne kanadý gece
Ne kardý aþk içten içe
Ne kandý þair
Demli mizacýnda gizemin
Þerh düþtü yerli yersiz
Ýmlenen bir gök kuþaðý
Mýsralarý ölü hayatýn iç çekiþleri
Tezahürü umudun ve ufkun
Gönle sayaç takan rüzgârýn
Nasýl da tutuldu nutku.

Her limandý ayrý düþülen
Her ezandý Rabbi ile buluþan
Her ayraçtý dünü b/ölen
Ve her tabu her yasa
Aþký ve þiiri mimleyen
O teselli ki
Þiirin kanatlarýna doðan mehtap
O farklý saðanak ki
Hüzne bulanmýþ sefil mizaç
Her kökten kopan
Her aðaç gövdesi yurt bilen
Her aþký da nakþeden o sevdalý nakkaþ
Oysaki sadece kendine ve huzura özlemiydi þairin.

Tutkulu idi sesi evrenin
Tezat gölgelerden
Köþe bucak kaçan.
Namertti sevmeyen yüreðin
Tesellisi
Belki de zulüm yüklü bir kaldýraç
Aþký masumiyeti taþa tutan
Bazen ýsrarla yokluða karýþan
O temenni kadar dipsiz
Baþ veren filizden dahi solgundu yüzü mevsimin
Adý Ocak mevsimlerden bahar
Adý aþk ve çaresizliði ile
Ölüme koþan na’þý özlemin.

Bir hýçkýrýktan taþan
Bir yaþta saklý hicran
Beyitlerin gölgesinde kâh açan kâh solan
Mehtabýn mizacýna dolanan elleri
Ýçindeki resmin o soluk karesinde
Ne mutluluktu reva görülen
Ne de þairin güleç yüzü
Hicrana esir düþen.

Mahlasý yoktu ki þairin
Þiirden öte ömrü dizelere dizdiði
Yalnýzlýðýn bakiyesi umut ve hüsran
Yan çizen kaderden
Nasýl ki kaçamadý beþer
Sözcüklere bedel biçen miydi sadece þair?
Ölümsüz idi tutkunun dibinde sesi
Ruhsuzdu uçuþan yapraklarýn damarlarýnda
Kanlý rüzgâr
Kandýkça insana
Saf mizacýnda saklý olsa saklý olmasa
Neye yarayacaktý sýzýsý dinmeyen yara?
Hangi ara çýkmýþtý yola sahi?
Hangi çýkmazda solmuþtu þairin neþesi?

Uluyan keder
Ünlenen acý ve gece
Safça yürüdüðü dönemeçte
Soldan baþladý saymaya günleri
Tüketilen zamandan arda kalan
Tüneyen uðursuz kuþtan dökülen
Her nida
Aslýnda evrenin nüvesiydi duygular
Ve söndükçe þafak
Büyüyecekti yamalarý evrenin
Tümden gelen acýlarla
Varacaðý son rota
Soluk bir rengin mizacýydý belki de söylenmeyen
Dirayeti düþen her gün biteviye
Sökün eden zulüm yüklü bir kadere
Neyse reva görülen…

Gönlü hoþ tutsaydý keþke tüm sevdikleri kalemin
Ki tutuþan ucu
Tutunmaksa hayata
Solar mýydý sahi hüznün nuru?
Bir sancýdan ziyade devasa çatlak
Kýyametin öncüsü her yanlýþta
Sahi daha kaç þafak sayacaktý þair?
Sarkacýn kýrýðýna konan sefil kuþ gibi
Mabet bildiði þiirlerine her gece serildi
Sarýp sarmaladýðý binlerce duygu
Daha da dile gelmeyen nicesi
Belki de uðuruydu yeni yýlýn
Baharý müjdeleyen güneþin güleç yüzünde
Bir umudu bir de aþký aþ eren
Mevsimden öte
Ömrün kendisiydi doðan her yeni umut ve günce…

Sosyal Medyada Paylaşın: