GECE

Büyümesin gölgeler, çocuklar hiç susmasýn,
Simitçinin sesini duyayým sokaðýmdan.
Güneþ de perdesini pencereme asmasýn,
Terini iþçilerin sileyim þakaðýmdan.

Her gün böyle; geceden kaçarak yaþýyorum.
Diliyorum; yýldýzlar parlamasýn göðümde.
Yüklendim yalnýzlýðý, omzumda taþýyorum.
Karanlýk ilmek ilmek; özgürlüðüm düðümde.

Usul usul çekilen perdelere düþmaným,
Konu komþu yabancý, tek ahbabým duvarlar.
Cinlerle perilerle dolu sanki her yaným,
Sol elim tutup beni, sað elime yuvarlar.

Rüzgar esip geçiyor, yaðmur sehven düþüyor.
Öptüðüm o dudaklar gece tanýmaz beni.
Koyulaþtýkça rengi gözbebeðim üþüyor,
Haykýrýyor karanlýk: oku beni yaz beni!

Bir yanda çocukluðum, gençliðim var bir yanda;
Bakmýyorlar yüzüme, bir kelam etmiyorlar.
Sanki günahlarýmý tartýyorlar mizanda,
Kal desem kalmýyorlar, git desem gitmiyorlar.

Kader mi bu, kusur mu; yoksa cezalý mýyým?
Býraktýðým her izde bir çýðlýk duyuyorum.
Gece her þey yabancý; ben bir fezalý mýyým?
Kendimle uyanýyor, kendimle uyuyorum.

Sesleniyorum ona: þu kapýyý çekip çýk
Kafesine aldýðýn tek tutsaðýn ben miyim?
Sessizliðin içinde boðuluyorum artýk,
Her yön bana mý çýkar, solun saðýn ben miyim?

Tek kelime etmeden cevap veriyor bana:
Uyu, dizlerim sana annenden kalan acý…
Her madde aþinadýr, kusur bulma zamana!
Anlamýyor musun hiç, sensin sana yabancý…

Sosyal Medyada Paylaşın: