Diyemedim

Bir sabah uyandým efsunlu düþten
Ne olur az daha kal diyemedim
Yüzüne dokunan o saf gülüþten
Birazcýk yüzüme çal diyemedim

Ýndirdin duvardan geçmiþimizi
Koymadýn elimde bir parmak izi
Ayrýlýk içine çekerken bizi
Sevdiðim bu nasýl hal, diyemedim

Umuda köleydim aþka mahpustum
Sabah katran içtim akþam kan kustum
Þehir sustu, eþya sustu, ben sustum
Gözlerim kör, dilim lal diyemedim

Yürüttün sevdanýn kýzgýn çölünde
Su verdin firakýn tuzlu gölünde
Sevdiðim, yaþatmak senin elinde
Sensin tutunduðum dal diyemedim

O düþle uyumak için bir daha
Karýþtý aklýmda serap ve vaha
Hakikat ermeden n’olur sabaha
Beni de yanýna al diyemedim

Sosyal Medyada Paylaşın: