günlerdir üþüyorum sahillerde öfkesinden ellerimi kesiyor lodos erken bir saatti keyfi yok ayaz yemiþ þehir düþlerimi býraktým gecelerine gün ýþýðýna serdim gülüþlerimi mor akasyalar gördüm denizin fýsýltýlarý vapurlarýn kalabalýðý martýlarýn kararsýzlýklarý ne çok düþünecek þey vardý salgýn virüs kol geziyor usanmadan canlarýmýzý alýyor caddeler sessiz ve yalnýzdý bir caminin þadýrvaný abdest alacak insanlarý bekliyordu kuþlar cývýl cývýl ibadet ediyor güvercinler konup havalanýyor minik kara gözlerine þehir sýðmýyordu durup bakýyorum ellerim kan aðlýyor soðuktan korkuyorum virüsün esiri olmaktan yaprak olup düþüyorum bir çýnarýn gölgesine çayevi önünde eski sandalyeler soluk masalar çöpleri toplanmamýþ bahçe insanlar sýcak çay içmekteler sessiz ve yalnýzlar rüzgar dinmiyor isteksiz mutsuz yüzlerden uyur gibi bedenim kansýz dudaklarým bir bulutun içindeyim sanki musalla taþýna konmuþ gibi meçhulü beklemekteyim bir kedi bir çýnar bir ben..
Mustafa kaya 24.12.2020 / Üsküdar
Sosyal Medyada Paylaşın:
e.mustafa kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.