Ben yine içime gülümsedim

Zaman kibritçi kýz zamaný
Kar yaðýyor bak
Karýncalar, beyaz kanatlý....
Üþüyoruz hepimiz, ellerimiz ýlýk...
Kar soðuðu bile karanlýk
Bir araya gelmiþiz, nefesimiz aydýnlýk
Çalýþkan bir ömrün seromonisine seyirci kuþlar
Aðýt, mutluluk, umut, her þey yaralý...
Hangi yara kanamaz söyle
Ýçine doðru gülümseyen kýzýn yüzünde....
Yüzümde eðreti bir zaman tanýklýðý
Sýrtýmda gölge
Kavak aðaçlarý var düþlerimde
Annemin dilinde zerdali aðaçlarý, nar çiçekleri

Bir dinlesen!
Duyacaksýn, çocuk seslerini...

Zamansýz, ipince bir ipin ucu kuyunun dibinde
Gözlerim göðe bakýyor....
Gülümsemem içerime
Yüzümde iðreti bir ayna sureti
Göz aynam, gönlümün cebinde
Bu sefer bana yalan söylemiyor hiç bir ayrýlýk
Ýçimin kalabalýðý yalnýzlýk!
Bu günlerde, annemle yolculuklara çýkýyoruz
Sabahlarý beraber uyanýyoruz
Sessizliðimiz ortak....
Bana kim bilir kaçýncý kez bahsediyor çaðlalardan, dut aðaçlarýndan, çocukluðundan...
Beraber çocuk oluyoruz..

Acý insaný güzelleþtirir mi sahi
Mutluluktan daha fazla
Yaþadýðýmýzý hissediyoruz
Kim bilir kaçýncý tren bu
Ýçindeki o yabancýlara el salladýðýmýz
Biz, adsýz istasyonun müdavimleri
Konuþup, gülüþüp, göðe bakýyoruz...
Gökyüzü gri bulutlu, yaðmur çapaklý gözlerle, gözlerimize bakýyor
Aðlayamýyoruz!

Gölgem, gölgenin ardýna saklanmýþ
Önümüzde kayýklar
Mavi deniz ve hüzünlü rüzgâr
Karakalem düþlerimin yazgýsýnda Allah,
Düþsüzlüðümde günah var
Ah! Anlayamýyoruz!

Bir düþünce kuþu gelip de konuyor, beynimin gizil korkuluðuna
Yerler sararmýþ baþak tarlasý
Yerler karanlýk...

Umudum, aðýdým, korkum kýzýl kýyamet bir siyahýn adsýz yolcusu
Dur durak bilmeden devam ediyor yol
Kalbimin ayak sesleri gecede çýnlýyor
Çocuk seslerini duyuyorum, gözlerinden...

Annemin ruhunda kül tozu
Gül tozuna kavuþuyor
Gün doðuyor pencereden
Deniz grisini kuþanmýþ
Derisini kuþanmýþ insanoðlu
Yüzümün iðreti sureti
Göz aynam kýrýlmýþ
Yüzümün donuk hüznünde donakalmýþ yaðmurlar
Papatyalar gün geçtikçe eksiliyor, parmaklarým gibi
Yapraklar halen beyaz, sýcak ve güneþ kýrmýzý. ..

Gün yüzü görmemiþ her insan gibi
Elmaya kýzýyorum!
Gönlüme bir þeytan gülümsemesi kondurup,
Uzaklara bakýyorum

Annemle baþbaþayýz
Gözleri gözlerimde
Öylesine yakýn ki gölgem kendine
Saçlarýnýn her beyaz telinde
Geçmiþi yeniden doðuruyor,
Göz bebeklerinde!
Her yakýn uzak olabilir demiþti biri, bir seferinde
Oysa uzaklar her daim yakýn
Taaaa içimizde!
Ýçimin yangýnýný gülümsemelerle çözdüm demiþti bir keresinde, usta çýraðýna
Çýrak!
Adý üstünde daha çocuk
Dýþarýda bahar vardý oysa
Susamýþtý kalbim, onulmaz yarasýyla, kanamaya!
Susmamýz o yüzdendi.
Kýr çiçekleri, iþte o kadar güzel...

Ve aðýt, sessiz bir ninniydi, annemin dudaklarýndan dökülen....
Çocukluðuydu, genç kýzlýðý ve aþklarý
Babamýn delikanlýlýðý
O bile yaralý...
S’ustuk zamanýn içinde...
Sustuk biteviye
Ortada boþ bir masa ve boþ sandalyeleri, yaþamdan geriye kalan....
Yüzümüzü güldüren anýlarýn sýcaðý da eritemedi çizgiyi, yarayý, yara izini!
Yaþam çoðuldu, *ölüm tekil

Sen gidersen, ben!
Ben olamam ki...
dedi Ýçimin çocuðu
Ýlmek ilmek ördüðüm o urganýn boynu ipince bir ip gibiydi derin kuyulara uzanan
Ben yine içime gülümsedim...
Büktüm boynumu...

20 Aralýk 2020
Gülgün
Sosyal Medyada Paylaşın: