SEVİŞME VAKTİYDİ ÖLÜMLE

SEVÝÞME VAKTÝYDÝ ÖLÜMLE



Adamýn gördüðü pembe panorama
Gülüyordu kahkaha sarhoþluðu içinde O’na
Ýkisi kadýn,ikisi erkekti
Yani iki karý koca...
Biri çocuk,yedi yaþlarýnda
Diðeriyse bebekti daha,
Sarýþýn kadýnýn kucaðýnda.
Gülüyorlardý sanki koroyla !
Çevrelerine coþkulu duyguylar saça saça !...
Adam yýkýlýyordu onlar taþtýkça !...

O hayli uzak kalmýþ böylesi pembe bir dünyaya !
Ýnciniyordu ezik ve mahrum yüreði onlara baktýkça ! !
Mutsuzluðunu hatýrlatýyordu adama
Gördüðü bu pembe tablodaki her mana...
Dayanamadý,daha fazla
Ve kaçtý oradan son bir hýzla !
Dalýverdi yakýn bir ormana
Adam yapayalnýzdý,kimse yoktu ortalýkta
Hýçkýrýklarýný yara yara,
Aðlamaya koyuldu beklenmedik bir anda
Gülümsedi arkasýndan
Gülümsedi anlamsýzca !
Bir kaos yaþýyordu adam adeta
Çözülüyodu ruhu etrafa saçýldýkça !
Bu dýþarýdan anlamsýzmýþ gibi dursada
Anlam kýskacýndaydý halbuki o tam manasýyla

Yürüyordu þimdi duraksaya duraksaya...
Azalan adýmlarýný israf etmemeliydi !
Terk ediliþinden baþlayýp ta
Bugünkü eldekilere kýyasla;
Bölüp çarpýyordu durmadan o eski kendini !
Ýki ayrý kiþi vardý O’nuniçinde sanki;
Yüreði hep ýslak olanýydý biri,
Yüzü hep kahkahalý olanýydý diðeri
Bu az galibiyetle,
Çok maðlubiyetin bir zýtlýk serüveni !
Ayný ruhta yaþýyordu yani
Adam bu sinsi iç rekabeti !...


Bir ýhlamur aðacý altýna oturdu
Sürekli doðramaya hazýr bir kaygýyla savaþýyordu
Ormandan çýt çýkmýyordu !
Uzandý bir fýsýltý gibi adam yere...
Kalýn bir kahýr örtüsü seriliydi tepeden týrnaða üzerinde
Adam,Koþarcasýna solumaya baþladý bu türölüm bir kulvarda !
Ciðerinin iflas noktasýna geldiði an da ise gücü tükeniverdi !
Pamuk ipliðiyle tutturmuþtu kendine kalbini...
Ýyice boþalýyordu hayatýn yumaðý dünyayla arasýndaki
Ve gözlerini son kez bir açýp kapadý hemence !
Hayata nihayi bir selam iletti !
O artýk finiþteydi !..
Sonra çýrpýnýp terki diyara gitmek üzere,
Varlýðýný meçhul bir rüzgarýn siyah kanatlarý altýna sürüverdi !..

Kurban etmiþti adam kendini çaresizlik denizinde
Yorgun bir iç savaþýn mahþeri kavgasýnda eskiye eskiye !..
Vakit bilinmez niceydi
Ýnsaný uðultulu korkulara bandýran nankör bir geceydi !
Yapraklar yavaþ yavaþ döküldükçe
Birikmiþlerdi adamýn soðuyan üstünde
O eylemsizve dingin beden çevresinde,
Çelenk gibiydiler ilk görünüþte...
Son seviþme vaktiydi onun bu iþte !
Kucaklaþabilmiþti adam nihayet kendi ölümüyle !..

Diþ gýcýrdatýyordu ay ýþýðý bir öfke seliyle !
Yorgun dallar arasýndan aydýnlýðýný hýzla çakarak yere
Yýldýzlarsa kayýyorlardý kanter içinde !
Yetiþmek için bu mutsuz cenaze cehennemine !
Alýp götürdüler adamýn ruhunu hep birlikte
Býrakmamýþlardý O’nu daha fazla kader’inin ellerine !...
Çünkü seviþme vakti gelmiþti artýk adamýn bu son gidiþle
Umutsuz aþklardan,tüm mutsuz yaþantýlardan nikah atýp ;
Ve kendini biriktire biriktire ölüme,
Kaçýp gitmiþti adam ölümle seviþeceði o büyük düðüne !
Kaçýp gitmeliydi yenildiði için bu son döðüþ de !
kaçýp gitmiþti o da iþte !!!.....





Ý. H.GürcanoK



Sosyal Medyada Paylaşın: