Yandıkça Üşüyorum
Canýmdan býkmýþým, yüreðim sayrý,
Yarýndan umudum kalmadý gayrý.
Seneler boyunca o yârden ayrý,
Yaþamak denirse, yaþadým anne.
Ayrýlýk acýsý, tunçtan bile sert,
Altýndan kalkamaz benden baþka fert.
Sessizce yapýþtý, çaresiz bir dert,
Zavallý gönlümde taþýdým anne.
Günden güne artar, sýkýntým kat kat,
Þu yalan dünyada görmedim rahat.
Batan güneþ gibi, biterken hayat,
Ömrümü yýllara döþedim anne.
Bir bilsen neler var serimde saklý,
Hep mahkûm edildim, olsam da haklý.
Bulunmaz nimettir, insanýn aklý,
Nihayet onu da boþadým anne.
Annemsin, gel benim derdimle karýl,
Seviyorum diye ne kýz, ne darýl.
Kucak aç oðluna, sýmsýký sarýl,
Ýçimde yangýn var, üþüdüm anne.
25.07.2008
****Ayak mýsraý haricinde tamamen kök kafiye ile yazýlmýþ ikinci þiir denemesi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.