Irmaðý andýran saklý kentin caddelerinde
insancýklar
Sanýrsýn ki sudan çýkmýþ
balýkcýklar
Can havli ile bir bu tarafa bir o tarafa
savrulmuþlar
Unutmuþlar asýl gayelerini
biriktirdikçe biriktiriyorlar mallar
Bilmezler ki bu dünyaya üryan olarak geldiler,
Tüm çabalarý ise kefen bulma telaþý,
anlamazlar bilmezler bunu
Sadece musallaya konurken gözlerinin önüne
bir çaðdaþlarýnýn naaþý,
Hitap ederse musalladaki
belki o an eriyiverir yüreklerindeki
maldan buzul daðlar.
Ayrýlýp eve gelinceye kadar
yüreklerinde ölümü aðýrlar,
Eve vardýktan sonra
dört elle tekrar sarýlýrlar amelecikler
Ve bu böyle devam eder
elem ile emel arasýnda gelip gitmeler
Sonra unuturlar ölümü,
kör ve saðýr kesilirler
Farkýnda olmadan, ömür sermayesinden ha bire yerler
Ve bir gün kapanýverir perdeler,
Sahne kapkaranlýk kesilir,
Durun durun götürmeyin der
Hayatýn daha eþiðindeyim der,
Az kaldý ne olur az kaldý biraz zaman derken
Hayat denen beþikte mýþýl mýþýl uyuduðunun farkýnda olmaksýzýn
Ölümün þefkatli kollarýna terk eder hayallerini,
Beraberinde ise götürürken amellerini,
Güle güle der, yer onu yerken, geride býraktýðý mallar…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.