Ne benim oldun ne de benden oldun,
Karanlýk gecelerimin nurlu þafaðý iken,
“ akþamýna çeyrek kala” bende açmýþken
Ben sende soldum ve sen kendi yolunu tuttun….
Evvelinde alemi ervahta idik,
Ruhlarýmýz oradan tanýþýk birbirine,
Sonra ayrý ayrý topraklarda,
Ayrý ayrý Rahm-ý maderlere düþüverdik.
Ýsminden de anlaþýlacaðý üzere;
Merhamet mahallini terk ederek;
Ki elimizde olmayan sebeplerden dolayý,
Dünyaya acý ile yoðrulmaya, dayanmaya,
Darýlmadan sevgi ile mayalanmaya geldik.
Ne yazýk ki beceremedik….
Ruhlarýmýz birbirine aþina olacak ki;
Birbirimizi sevmeye baþladýk,
Sevgi yaðmurlarýndan yaðýþ almaya baþladýk,
Sevgilerimizden sýrýl sýklam olduk,
Tüm zerrelerimizde yekdiðerimizle dolduk….
Burun buruna, buram buram hasretleri eskiterek,
Gelecek baharlara dek, birbirimizin nefeslerini solduk,
Neticesinde birbirimizi bulamadan birbirimizde kaybolduk.
Gücümüzü yitirdik ve þu alem-i þuhutta yorulduk…..
En basit rüzgarda saða sola savrulduk,
Birbirimizden habersiz ayný kazanda kavrulduk,
Bizi Mirac’a yükseltmesi gereken sevgimizi,
Har vurup harman savurduk. Kýymet bilmeyince de
Yitirerek ikimizde, yek diðerimizden olduk……
Beceremedik!
Beceremedik!
Beceremedik!
Foto: Beyzade
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.