MECNUN VE MECZUP

buradan bir yol geçerdi.
eskiydi gönlümüzdeki patika.
biraz tozluydu zahiri.
üç beþ zamirdik leyla peþinde.
aklýmýzda denizin resmi,
mecnunduk bir çöl fidesi gibi.
sahralar yerine,
gökkuþaðýna deðerdi hayalimiz.

bir mektupsa ansýzýn gecenin sefaretinde,
yazýlan her þey bir çamaþýr telinde kururdu.
bizler sokakta,
en güzel balkonlarýn önünden geçerdik.
o an orada olabilme ihtimalini güneþin,
ýsýnabilmek için umudun sefaletinde
öyle severdik,
öyle severdik ki;
baþýndan bir ayrýlýðý kabul eder,
hüznümüzü düþlerdik.

kýz saçý yandýðýnda kokan,
bir diþlinin arasýnda yangýn filintasýydý zaman.
biz, söðüt aðaçlarýndan düþerdik en çok
püf çiçeklerine
ve bulutlara benzeyen hayallerimizle yaþardýk.
ve dalye düþer gibi düþerdik cemrelerle.

aþkýn rengini hep yeþil gözlü sandýk biz.
meðer aþk, rezil olduðumuz anlarýn içinden geçermiþ.
meðerse aþk
telaþlý ve uykusuz kaldýðýmýz o vardiyalardan
o eski kýrmýzý otobüslerde ellerimizi
nefesimizin sýcaðýyla ýsýttýðýmýz ayazlardan anlaþýlýrmýþ.

evet....evet...
buradan eski bir yol geçerdi.
devletli iyi bilir.
o eski dudaklarýmýzý kesmeseydik metropollerde,
bir serenat yapardýk þimdi ateþ böcekleriyle.
telli deðil, cansiperane bir çalgýmýz olurdu.
vururduk kalbimizin neþterini,
suyun sesine.
Mecnunduk.
Mecnunduk amma
Leylanýn hürriyeti olsun diye
hüviyetimizi býraktýk
bu çaðýn arastasýnda fakir
bir meczuptuk
Allaha kaldýk


Ahmet Serdar OÐUZ / TOKAT




Sosyal Medyada Paylaşın: