30 EKİM
O gün!
Bulutlar rengini karaya çalmýþken,
Gökyüzü aðlamaya yüz tutmuþken,
Çocuklar parklarda coþkuyla oynarken,
Ýnsanlar her þeyden habersiz yaþamaya devam ederken,
Ben bittim, sen bittin, biz bittik!
Rüzgar esti, deniz dalgalandý!
Bin yýllýk bizim imbat,
tatlý sert eserken denizden karaya,
Bir anda tsunami olup can aldý!
Hiç acýmadan denizi karaya baðladý!
Hepimizin yüreðini yakarak daðladý!
Bütün ilçeler salýncak misali sallanýrken,
O an yer yerinden oynadý.
Aydýnlýk birden karanlýða dönüþmüþken ,
Acý çýðlýklar korkudan dinmiþ,
Sessizliðe boyun eðerken,
Sessiz çýðlýklarýn peþine düþmüþ,
yüce gönüllüler uðraþ verirken,
Yüzlerce can hayatta kalmaya çalýþýrken,
Ben bittim, Sen bittin, biz bittik!
Karanlýðýn içinden bir ses duyuldu!
Herkese bir umut, bir ýþýk, bir sevinç oldu.
Bir çocuðun annesine olan hasreti,
Ýlk olarak yemeklerinden,
Anne köftesinden mahrum kalarak baþladý.
Þefkatinden, ilgisinden, sevgisinden,
Artýk sarýlamayacaðý sýcacýk kucaðýndan uzakta.
Bir çocuðun annesine olan özlemi,
Boþluða doðru ‘Anne’ diye seslenerek baþladý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.