Sustum!

“Dile getirilmeyen bir öfkedir bazen suskunluðumuz…
Öylesine yaralanmýþýzdýr ki yaralamak isteriz, yüreðini acýtmak ve kanatmak…
Ve biliriz ki hiçbir söz acýtamaz, yaralayamaz ve kanatamaz kimseyi bir suskunluk kadar…
Ve susmak en acýmasýz, öldürücü silahtýr bazen”.

“Herkes konuþtuðunu yazar,bense sustuklarýmý”
Herkesin konuþtuðu bir dünyada
ben sustum!
ne kadar susulacaksa o kadar sustum!
kendimle konuþuyorum þimdi yalnýz...
yalnýz yüreðimle dokunuyorum sesime
kimse duymuyor...

Sustum!
Bin ah sürüp dudaklarýma
ne kadar susulacaksa o kadar sustum!
sustu benimle deniz,
sustu deli dalgalar, sustu martýlar...
umutlarýmý sarýp rüzgarlara
uzaklara savuruyorum her gece
yýldýz yapýp serpiyorum gökyüzüne
kimse görmüyor...

Sustum!
Tam acýlarýmý haykýracaktým ki,
sustum
ne kadar susulacaksa o kadar sustum!
bir çýðlýk kanýyor demedim, en derininde yüreðimin...
içimdeki volkanlarý boðarak sustum!
açmadým kimselere yüreðimi
hançeri sadece kendime sapladým
sapladým ve sustum!
hüznü yüzümde,
acýlarý gözlerimde topladým sustum! ..

Sustum!
sustu dudaðýmdaki þarký,
gözlerimdeki þiir
yaralarý yalayan rüzgar
sokaklarýnda kahrolduðum þehir
gözlerim konuþuyor yalnýz!

Saçý aðarmýþ hayaller
nemli kirpiklerle
bulutlandýðýnda gözlerim
gökte þimþek olup çakýyorum
kimse görmüyor...

Sustum!
tuz basýp yaralarýma!
ne kadar susulacaksa o kadar sustum!
içinde volkanlar taþýyan bir derviþ gibi
yaslanýp yalnýzlýðýn duvarýna
gül döküp kalabalýklara her gece
kimsesiz geziyorum gönül ülkemi
kimse bilmiyor...

Sustum!
tam sevdiðimi haykýracaktým ki, sustum
sustu benimle gök, sustu dað, sustu toprak
acýlar konuþuyor þimdi yalnýz
yaralý gönlümün sýzýlarý konuþuyor
tutup öldürüyorum içimdeki sevdalarý bir bir
atýyorum uçurumlardan
kimse görmüyor

Ne zaman
dudaklarýndan öpmeye kalksam hayatý
saçlarýný koklasam rüzgarlarýn
içimde incecik bir sevgi ürperiyor
sarý hüzünler dökülüyor gönül bahçeme
gelmiyor beklediðim bahar
yaralar merhem tutmuyor
gözyaþý olup dökülüyorum kaldýrýmlara
kimse silmiyor
yaðmur dinmiyor
sevdiðim bilmiyor

Sustum!
sustu benimle sarý sabýr,
sustu hasret, sustu zaman
yalnýz gözlerimle dokunuyorum hayata
kimse duymuyor

Sustum!
Ýçimde dalgalar kabardýkça volkanlar gibi
sustum
sustu dudaðýmdaki þiir
gözlerimdeki nehir
gönlümdeki yara
bulutlar haykýrdý isyanýmý
þimþekler haykýrdý
sadece ben duydum
sadece ben

Ey beþiðini sallayýp boðduðum hayat
ey kucaðýmda büyütüp öldürdüðüm sevgi
yaralar merhem tutmuyor
geceler avutmuyor
ben sustum
acýlarým konuþuyor yalnýz
yaralý gönlümün sýzýlarý konuþuyor

Ben sustum!
susmuyor yüreðimi kavuran kasýrga
pencereme vuran yaðmur damlalarý
susmuyor dýþarda inleyen rüzgar
yýldýzlar küs
ay üzgün
yaðmur dinmiyor
içimde binlerce þiir kanýyor her gece
kimse bilmiyor
kimse duymuyor

sustum!
sustu benimle sarý sabýr, sustu hasret,
sustu hayat, sustu zaman
acýlar konuþuyor yalnýz
acýlarým konuþuyor
kimse duymuyor...
duymuyor...
duymu...
duy...


Nuri CAN

.
Sosyal Medyada Paylaşın: