Toprağın Kızı / Ateş Rengi Şaraptı Kirpiklerin AyşegülTezcan
Toprağın Kızı / Ateş Rengi Şaraptı Kirpiklerin
Toprak ile seviþtiðinde sonbahar Ben doðdum telimle duvaðýmla Büyüdüm masal sokaklarýnda Susmayý öðrettiklerinde bana Çýðlýklarýmý sardým diþlerimin arasýna Ellerinle dokundum dudaklarýma Ýkide bir bavulumu hazýrladým uzaklara Açamadým vuslatýn kapýsýný Yoktun…
Oturdum kaldým yüreðinin ortasýna Üzüm gözlerimi kapatmadan daha Baðlarýnda yeþerirdi hüzünlerim Ateþ rengi þaraptý kirpiklerin Sarhoþluðum hep bundandý Yoktun…
Günlerin adýný aldýðýnda ismin, Sana uyanýyordum her sabah Toprak annem hüzün giydiriyordu Soyunuyordum kurumuþ yapraklarýmý Cümle alem görüyordu… Aþka geliyordum Toprak kokuyordu da düþlerim Bir sen uzatmýyordun þiir ellerini Dilimde suskun bir alfabenin karanlýðý Denizler inadýna maviydi senin için Ve unutkandý gökyüzü Sen yoktun…
Her sözün sabahtan akþama Kanla karýþýk yaðmur yanaklarýmda Dudaklarým Eylül’e benziyordu Koþmuyordun. Geç kalýyordun bana Acýmasýz bir hayattý ellerimden tutan Ölmüyordum da… Az kalýyordum hayata. Yoktun.
Fulden gamzelerimde sen kokulu vuslat Baktýkça derinleþiyordu gözlerim Yüreðime komþu olmayan ülkelerin Gözlerinin sýnýr dýþýnda üþüyen düþlerim. Geceler kitreli, acý bir h/alaydý Yüreðimin içine girdiðinde Kuraktý dudaklarým çoraktý… Dað uyuyordu daðýn koynunda Vuslatýn güneþini öpemedikçe Zehirliyordu göðsümdeki derin sýzý Kavuþacaðýn daðý unutuyordun düþlerinde Yoktun…
Ýki adým ötemdeydin Yanlýþ bir zamandý Ah benim en güzel düþüm Gözyaþlarýmý öpüyordun sormadan Ölümün gölgesine hayatý örtüyordun Ellerine tuzaklar kuruyordum Saçlarýmdaki yalnýzlýðý okþadýðýnda Kirpiklerimi aralýyordum durmadan Sevdalý her hücremde zemheri ayazlar Ellerime ellerini soruyordu biri Adý “kader”di… Coþuyordu ansýzýn Ýsmini kazýyordu yorgun alnýma Yoktun…
Yüzün yüzüm oluyordu bir an Dudaklarýna gömüyordum öpüþlerimi Sancýlý yýldýzlar söndüðünde … Senden habersizdi gece Gözlerinden kývýlcým çalýyordum Yürek yangýnýmý kundaklýyordun bilmeden. Yoktun.
Ýþte bu yüzden Açýlmamýþ bir goncanýn gizinde Hiç yitirmedim seni… Kavuþmadým da… Zamaný biriktiriyordum Her yaným ölümüne vefa Her yaným tahammülsüz cefa… Açýlmayan kapýlarýn ardýnda Ýzini sürüyordum… Ahh yar Yüreðimde ne çoktun…
Temmuz 2008
Ayþegül TEZCAN Sosyal Medyada Paylaşın:
AyşegülTezcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.