Seninle bitmeliydi düþlerim, Hep ’sen’ olmalýydýn þiirlerimde, Kadehlerimde, bir dikiþte bitirmeliydim seni Ve sen, Hemen, kendiliðinden dolmalýydýn.
Sen, gözkapaklarýný kaldýrýp, Ben, kirpiklerinin gölgesine dalýnca Bütün þarkýlar benim olmalýydý. Sýk sýk kaybedebilmeliydim seni, Kâh Fildiþi Sahillerinin beyaz mehtabýnda, Kâh Mercan Adalarýnýn ter kokan þehvet gecelerinde Geceyarýlarý seni aramalýydým; Unutulmak korkusu olmamalýydý içimde...
Beraber götürmemeliydin dünyamýzý, Böyle, hepten yalnýz koymamalýydýn beni; Birþeyler býrakmalýydýn bana Ya gözyaþlarýný, ya Ýstanbul’u, ya bir selâm...
Yabancý gözlerle bakýþmamalýydýk birgün, Seninle bitmeliydi diyorum seninle baþlayan düþlerim. Yudum yudum yokluðunu içiyorum þimdi kadehlerden Ve seni hatýrlatan tüm çiçeklerden Nefret ediyorum...
(1962) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.