Kâinâtým bir delilken, onca âyâtým yanýt
Anlamaktan pek uzaktýn haz verirken her düþün
Bir iþâret bekliyordun varlýðýmdan bir kanýt
Maske eksik gezmiyorsun; taktýran kim bir düþün!
Kim; felekten gün çalarken benliðinden bezdirip
Tam doðarken kûn dilinden þemsi birden donduran?
Kim; sevenden, sevdiðinden ayrý, bîzâr gezdirip
Aþka dâir duygu varken kalbe kasvet konduran?
Doðru yanlýþ her iþinden kul için bir pay düþer
Darda kalmaz tövbekârlar, zâyi olmaz zerre hak
Mutmaindir rahmetimden affa lâyýk her beþer
Hissedardýr hem azaptan ehl-i ehvâ, müstehak!
Her amelden ayný îmâ; sanki ben kul, sen ilah
Halk eden sen, Kibriyâ sen, muktedir sen, ün senin
Hem saðýrdýn, hem de âmâ; zînetin þer, þirk, günah
Hüzne gark ol, aðla nankör; þimdi en zor gün senin
Müntakîmdir yek diðer ismim bilinsin isterim
Ýþte Furkan! Tut ipimden, nefsi kýblen etme sen
Ahmed’imdir (SAV) kutlu elçim, gayri yol dehliz derim
Kurtulursun, kovduðumdan Kutb-ü Âzam etmesen
Ey utanmaz cürm-ü meþhud kibri âlî serseri
Kudretimden perde çektim; haydi, yýrtýp atsana
Bir görünmez dev yarattým, zindan ettim her yeri
Pek de maðrur, muktedirdin! Ýþte hasmýn; çatsana!
Bir musîbet arzu ettin, hâl dilinden, bir belâ
Kayda lâyýk bir deðerdir; mûteberdir her niyet
Say ki âlem bir mizansen; az öten dâr, Kerbelâ!
Silkelen bir, bitmeden gün, solmadan fer; secde et!
Zifri keskin bir mahaldir dünyevî en son durak
Orda baþlar zorlu kýþlar, korku, kasvet, pürtelaþ
Süslü handan ayrýlýrken affa lâyýk can býrak
Der musallâ, hem salâlar, onca feryat, gözde yaþ.
Âkýbetten bîhaber kul, gör ne âciz taptýðýn!
Kim demiþ yaz hiç tükenmez, yerkürendir öz vatan
Hem ezelden ahdi bozdun, hem ihânet yaptýðýn
Misl-i miskal ar bulunsun, yüz kýzarsýn; az utan!
_ . _ _ / _ . _ _ / _ . _ _ / _ . _
Mecit Aktürk