Kendi bekalarýný, ülke bekasý sanan;
Bilgisiz, kara cahil, yönetenlerimiz var…
Tüm nepotizmlerinden, Allah için usanan;
Halka bu öðretiyi, öðretenlerimiz var…
Çoðu sonradan görme, devletten hiç anlamaz;
Fýrsatý yakalamýþ, zengin, yoksul dinlemez!
Karýn doysa göz doymaz, kendini frenlemez;
Gizli saklý ne varsa, belletenlerimiz var…
Kafasý Türk düþmaný, gönlünde yatan Arap!
Komþuda dost kalmadý, ülkemin hali harap!
Parçalansa da millet, þükür yerinde mihrap;
Boþ hayallerle halký, terletenlerimiz var…
Yalnýz benim yurdumda, Türk denince ýrk olur!
Kendilerine sorsan, evliyalar kýrk olur!
Onlara vahiy gelir, Türk söylerse þirk olur!
Kendini âlim sanan, þarlatanlarýmýz var…
Alman neden ýrk deðil, Ýngiliz ne, Rus nedir?
Ýspanyol ne, Hindu ne, ya da Bela Rus nedir?
Milletten çok ne var ki, Latin nedir, Fars nedir?
Hakk’ýn deðerlerini, kirletenlerimiz var…
Her þey vermiþ Yaratan, kavim, kavim yaratmýþ!
Anlaþmalarý için, birbirini aratmýþ!
Ýnsanlarda ki tek fark, anlayýn ki fýtratmýþ!
Beka deyip haklarý, körletenlerimiz var…
Karaman-2020/09
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.