bir yol hikayesiydi hayat düþmek de vardý kalkmakta yaralarý sarmakta ihanetten yalandan gül gibi solmakta herkes doðuyor da ölüyor da süprizi yoktu mevlütü vardý hayýrlara kapý açan rahmeti ýþýklarý yakan arada da soluðu vardý bir nefeslik “yaþamak “ diyorlardý þimdilerde düþünüyorum düþlere dala dala bu kadar yara sarmaþýk gibi sarmasaydý kýrýlan boynum güneþi selamlar mýydý gün’aydýn yaþamak der miydi günleri devirdim aylarý heybelere doldurdum yýllarý ,yollarý bir eylül yapraðýna yükledim de anca anladým beceremedim bu yaþamak denen yol’u kesildi soluðu yitti kol’u doðum elsiz ayaksýz ölüm elli ayaklý sýðmýyor tabuta almýyor toprak beceremedim ne yaþamayý ne ölmeyi oysa yaþamadan ölmüþtüm yürümeden bitirmiþtim yol hikayesiydi içte bir nefeslik... Sibel Karagöz Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.