Bu son gecemiz Yirmi beþinci saati ömrümün Adý yok bu günün Feryadým büyüyor Çýðlýk çýðlýk dönüyor bana Karþýdaki suskun daða vurdukça Ölüyorum Ölüm büyüyor gözlerimde Eriyorum ecel terimde Ben küçülüyorum Küçücük bir kýz oluyorum. Yedi yaþýnda Daha adý yok hasretin, lügatýnda. Keþke dememiþ hiç Sevmemiþ hiç Terk edilmemiþ yalnýzlýða Keþke! Keþke ezilmeseydim Hasretin ayaklarý altýnda Adý yok bu yalnýzlýðýn
Yýldýzlar mý uzak Yoksa ben mi uzaðým kendime? Ne kadar soðuk gece? Yoksa ben mi soðudum geceye Adý yok mesafelerin Sükût’un sesi nasýl da derin Ölüm pusu kurmuþ beklemede Ben beklemedeyim. Çocukluðumda durmuþ saatim Þimdi yedisindeyim ömrün Yarýnlara kaygýsýz Keþke dememiþ hiç Aðlamamýþ hiç Kýrýlan oyuncaktan baþka þeye Keþke! Keþke hiç mendilim olmasaydý Silmeseydim gözyaþýmý hiç. Adý yok bu hayatýn… SELMA PEKÞEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
ARZUUU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.