Yaramı severek yaşıyorum

Gözlerime öyle bir bakardý ki...
Delercesine...
Gözlerimden yüreðime doðru akardý,
deli bir küheylan...
Sözleriyle ruhumu öyle bir okþardý ki...
Sanýrdým dünyanýn bütün gülleri,
aðzýnda açýyor...
Kirpikleriyle yürüyordu canýmaaa canýma.
Gözleriyle nakýþ gibi iþliyordu,
bu solyanýma.
Sözleriyle sarmalýyordu beni,
tepeden týrnaða.
Eyyy gönlümün yanan haresi...
Yüreðimdeki kederim...
Þimdi söyler misin Sevgili...
Ben kendimden ne kadar uzaða giderim...

Avuçlarýmdaki kader çizgilerime
uzun uzun baktým.
Ýçim öyle bir ürperdi ki...
Ölümle konuþmaya baþladým,
hem de tek bir söz bile söylemeden...
Zaman bedenimde tozlanýyordu...
Zamaný artýk sayamýyordum sevgili...
Yaðmurlar deðil,
sanki içim çekiliyordu...
Güneþ artýk bedenimi deðil de
mezar taþýmý ýsýtýyordu...
Biliyor musun?
Þimdi,
yani senden sonra ,
daha çok konuþuyorum artýk ölümle...

Yürek yaralý,
yürek yorgun...
Bu gönül delice sevdalý,
bir o kadar da durgun...
Ýstersen artýk dilinle incitme...
Ellerinle itme...
Üzerek kendinden soðuttun,
bari kaçarak gitme...
Ne bir el salladýn...
Ne de bir veda ettin...
Sadece çekip gittin...
Seni çok sevmiþtim ben,
hem de en derininden..
Lakin çok büyükte vurgun yedim
yüreðimden...
Artýk sadece yaramý severek yaþýyorum
bu hayatý ben...

Avuçlarýmdaki kader çizgileri
demiþtim ya hani...
Ýçimi ürperten kader çizgileri...
Bir avucumdakiler çið tanelerini,
ötekindekiler yýldýzlarý getirdi
gözümün önüne...
Ve biliyorum sevgili,
benden sonra,
tüm çið tanelerini dökeceksin...
Ama o yýldýzlarý,
benimle dolu tüm anýlarý,
ömrünün sonuna kadar
hep içinde yaþayacaksýn...
Ve biliyorum o yýldýzlar zamanla
baþka ellerde de terleyecek...
Çünkü hayat artýk KAF daðýnýn
ardýnda deðil...
Ne yaþanýrsa yaþansýn,
kimse kendinden de gitmiyor...
Sadece yaþýyoruz...
Sessizce de olsa yaþýyoruz...
Bazen yaramýzý sararak,
bazen de yaramýzý severek.
Ben yaramý severek yaþamayý seçtim...
Ya sen???

Yazan : Recep Hamza
Sosyal Medyada Paylaşın: