Yaşamadan bilemezsin meleğim

Dumaný tütüyordu sevdamýzýn,
küçük dokunuþlarýndan hissedebiliyordum.
Aþk, küllerinden doðuyordu ikimiz adýna.
Sende hissediyordun, biliyorum.
Yüreklerimiz ne kadar yaralý olsa da,
birbirine yanýktý biliyorum.
Unuttuðumuz duygularýmýz açýða vuruyordu
artýk.
Ýyi geliyorduk birbirimize.
Bu yüzden ellerimi uzatýyorum sana.
Bu sonsuzluk yolunda benimle
beraber yürümeye var mýsýn?
Yaralý kalbimi býrakýyorum avuçlarýna,
Ýyileþtirip, merhem olur musun?
Canýma can olur musun meleðim?
Olur musun?

Ve o gün devrildi.
Tuhaf duygularla açtýk gözümüzü,
yeni bir güne.
Ýçimizde korku,
kalbimizde heyecan.
Ve sonra karma karýþýk duygularla
geçen kýsa bir zaman.
Tuhaf bir duyguydu.
Çok düþündürücüydü biliyorum.
Sevdam baþlamadan yeniliyordu.
Yenik düþüyordu sensizliðe.
Yokluðun,
soðukluðun,
ayazlarda buz kestiriyordu bedenimi.
Ellerim boþ kalýyordu meleðim.
Gönlüm ise nahoþ.
Koca bir yürek vardý bu bedende,
o da baþý boþ.
Eziliyordu sevgisinin altýnda.
Yapma.
Tut ellerimden býrakma.
Uzattým ellerimi sana.
Sakýn býrakma meleðim.
Beni býrakma.

Dumaný tütüyordu sevdamýzýn,
içimizdeki bitmeyen umudun ýþýðýnda.
Hoyratlýk,
meltem rüzgarlarý gibi esiyordu artýk
güneþin battýðý yerden.
Ne varsa önüne katarak
silip süpürüyordu.
Acý bir efkar içiriyordu,
içimdeki bitmek bilmeyen
senli arzularýma.

Kalbimdeki yerin asla tartýþýlmaz.
Asla.
Öyle çok seviyorum ki seni
tahmin bile edemezsin.
Ben hep seninle dost gibi dertleþtim,
Baba gibi korudum,
Ve Adam gibi de sevmek istiyorum.
Bendeki seni asla bilemezsin.
Yaþamadan bilemezsin meleðim.
Yaþamadýn bilemezsin.

Yazan : Recep Hamza
Sosyal Medyada Paylaşın: