Dýþarda, Gün ortasý temmuz güneþi… Kavruluyor her yer, Kuþlar susmuþ, Çiçekler baygýn, Ben bitkin, Güneþ, esir etmiþ her birimizi…
Ýçerde, Uzak iklimlerin serinliði Açýk camlarda, Baygýn sessizliði bozmuþ Rüzgâr, okþuyor perdeleri, Tozmuþ, Yanmýþ dýþarýsý, Bana ne der gibi…
Oysa benim yüreðim yanýyor, Gün ortasý temmuz sýcaðý gibi… Her söze kanmalara, Yüzümüze güleni dost sanmalara En çok da, yanmalara yanýyor yüreðim.
Daha nelere yanmýyor ki, Yarým kalmýþ aþklara mý desem, Bir bir tükenen umutlara mý Üstümüzdeki kara bulutlara mý Uyanmayýþýmýza mý desem hâlâ, Söyleyemediðim, Pek çok þeye yanýyor Kanýyor, Kaynýyor, yüreðim iþte.
Bu yürek, Bu asil yürek Nasýl dayanýr, Bütün bu büyük yanmalara? Nasýl dayanýr?
Temmuz 2008, Simav Yunus ÇETKÝN Sosyal Medyada Paylaşın:
yunusi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.