GÖÇ
Göç yaþanýyor zerreden kürreye
Denizler, zaman ve insan göçüyor
Düþün ki niye
Yüreklerde masiva göçüyor
Ve koca bir enkaz yýðýný
Sonra yüreklerden enkaz göçüyor
Gidiyoruz yalýnayak üstelik yaya
Göç var sýlaya
Ne leylek gagalarýnda gelip giden mevsimler kalacak
Ne eylüller kýrlangýç kanatlarýnda süzülecek
Düþün ki
Ne var üzülecek
Belki bir damla yaþ süzülecek gözlerinden
Ama süzülmemeli iþte
Üzülmemeli insan
Yaðmalansýn göçten arda kalan liman
Þimdi ne kadar da anlamsýz zaman
Geride kalacak melül akþamlar
Güneþ yýlgýný zemheri soðuklarý
Ve korkak geceler
Yorgun gözlerinden son kez geçecek gemiler
Sirenler son kez çalacak
Çýðlýk çýðlýða martýlar son kez uçacak
Daðýt kafandaki yersiz dumaný
Þimdi soðuk iklimlerden sýcaða göç zamaný
Hazanlarda hüzünler ölecek
Son demde ölüm vurulacak alnýndan
Göçüyorsun her mevsimi bahar ülkeye
Bakmadan arkana
Ve üzülmeden
Süzülüyorsun sýlaya
Yanýk yüreklere yaðsýn yüce daðlarýn dumaný
Þimdi zamandan öteye göç zamaný
Yaralý gönüller can bulsun gözlerinde
Ve tomurcuklar patlasýn bahara
Gül
Hadi gül son kez
Dikili kalsýn gözlerin bir noktaya
Gider gibi çöllerden vahaya
Bakar gibi on dörtlük bir aya
Geçiver iþte
Geçiver diðer mutlu yakaya
Býrak faydasýz bir o kadar da gereksiz el/amaný
Þimdi hayattan öte göç zamaný
Bütün göçler “O”na
Anlasana
Sözüm bana
Sonra sana
Yalnýz, yalnýz “O”na göçümüz
Yunus ÇETKÝN
Simav, Ocak 2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.