Geride Kalmışın Şiiridir

Dokuz kat gök mavisi…
Yedi kat ‘tamu’ kýzýlý, nefretin !
Ve ‘uçmað’ duyumsamasý ise
rengi sevginin…
Sensiz ‘sen’den, bensiz ‘bana’ya ;
‘Arasat’ olur, sonuç !..

Anlamsýzý ‘anlam’lar, sadece aþk…
Ötesi.. yalýn yok(suz)luk…
Yani ve öyleyse;
nasýl çýkýlýr da buradan ?
inançlý ve ikna olunmuþ tümceler yazýlýr,
önce kendine, ona sonra :
Bir de yalnýzlýða..
anlam yetirilebilir ?

Sonra, nasýl açýklayabiliriz,
çok sev(il)erek ‘nefret’ edilmiþliði?!
Ve nasýl kurtarýp da,
insan kendini,
Sevgi/aþk arasýna, bunca girmiþlik sefaletinin !
Daðý(tý)lmýþlýðýndan, toplayabilir?

Ve niçin;
çok önemsenince soður kalpler ?!
Niye, saygýya aklýlla kin duyulur ?
Neden, mantýðýn maktülü olunur !
Kim, makulün katili olmayý öðretir aptalca aþka ?
Nasýl, sevgi ‘aþýk’ :
Saygý da ‘mecnun’ edilir de..
Eline kalem aldýrýp, þiirleþtirmek iken,
sevileni amaç..
Tutup,
en son olacaktan þair seçilir ?!


Göktürkmen
A. Kutlu Ayyüce
18 Temmuz 2008
Sosyal Medyada Paylaşın: