Ne zeytin yeþiliydi gözlerin, ne hâreli bir elâ, Ne kömür gibi kara, ne de deniz mavisi, Fakat bakýþlarýnda, gökkuþaðýnýn tüm renkleri vardý; Sevgi vardý, umut vardý, þefkat vardý, vefa vardý. Hani, bir duyguyu ilk kez tadarsýnýz da, adýný koyamazsýnýz, Hani, hiç yazýlmamýþ bir þiir gelir içinizden, söyleyemezsiniz, Hani bir rüya görürsünüz ki, uyanmak istemezsiniz, Gözleriniz Ýþte, öyle bakardý...
Hani bir sevgi vardýr ki, Bütün doðrularý siler de aklýnýzdan, Çeker, götürür sizi bilmediðiniz bir yere; Gözlerinizin gizemi Ýþte, o kadardý...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.