AH KARANLIK OLSAYDIM

Gecedir: Þimdi daha yüksek sesle konuþur
[tüm kaynayan pýnarlar.
Ve benim gönlüm de kaynayan bir pýnardýr.
Gecedir: Ancak uyanýr aþklarýn tüm þarkýlarý
ve benim gönlüm de bir aþýðýn þarkýsýdýr.
Susmayan bir ses var içimde, en derin yerimde,
sesi duyuyorum:
Aþk diyor, özlem diyor, özgürlük diyor.
Ah, gece olsaydým! Iþýkla kuþatýlmýþ olmaktýr
[benim yalnýzlýðým.
Ah karanlýk olsaydým, geceye ait karanlýk!
Nasýl da isterdim ýþýðýn memelerinden emmek
ve sýzý kutsamak isterdim, siz kývýlcýmlar gibi
[parlayan küçük yýldýzlar.
Ve ateþ böcekleri, yukarýdaki!
Ve mutlu olmak isterdim,
sizin ýþýktan armaðanlarýnýzla.
Oysa kendi ýþýðýmla yaþýyorum,
ben, kendimden çýkan alevleri yine kendim yutuyorum.
Almanýn mutluluðunu bilmiyorum ve vermenin
almaktan daha büyük bir mutluluk olmasý
gerektiðini düþledim çoðu kez.
Elimin hiç durmadan armaðan vermesidir,
benim yoksulluðum bekleyen gözleri
ve aydýnlanmýþ geceleri görmektir.

Hüseyin Taþdemir

Sosyal Medyada Paylaşın: