AVAZ AVAZ

Gökyüzü mavi deðil artýk,
yüzü solgun,
yüreðinden yaralý,
belki de son nefesinde delik deþik etmiþiz ciðerlerini.
Mahvetmiþiz,
bizler baþarmýþýz bunu
ve haykýrýyoruz birlikte avaz avaz:
Gökyüzü özgür.
Doða dengesiz,
doða acýmasýz dedik yýllarca, yeþil deðil ormanlar,
aðaçlar buruk, doðada hormon,
Hiroþima, Çernobil, atom, Halepçe...
Kurak bir alan, yeþermeyen fidan.
Mahvetmiþiz,
bizler baþarmýþýz bunu
ve haykýrýyoruz birlikte avaz avaz:
Doða özgür.
Denizlerde kin,
kutuplarda buzlar erimekte
körfez kan ve petrol dolu
balýklar karaya çýkmakta
karartmýþýz yüzünü
kör etmiþiz gözlerini
çöp doldurmuþuz özüne.
Mahvetmiþiz,
bizler baþarmýþýz bunu
ve haykýrýyoruz birlikte avaz avaz:
Denizler özgür.
Kuþlar uçmuyor artýk,
kafese týkmýþýz.
Martý balýkçý oltasýnda,
kartal elimizde oyuncak,
ormanlarýn kralý hücrede.
Filler gösteri yapmakta
güzel eðitmiþiz.
Ayý göbek atmakta,
deve sýrtlamýþ dünyayý,
maymunlar omuzlarda ve Tarzan’a dönmüþüz.
Bizler baþarmýþýz bunu
ve haykýrýyoruz birlikte avaz avaz:
Hayvanlar özgür.
Ýnsanlar savaþ içinde,
barýþ unutulmuþ,
dünya parçalanmakta.
Zeytin dalý kurutulmuþ özgürlük için,
beyinler prangalý.
Kadýnlar satýlmakta, insanlýðý da mahvetmiþiz.
Bizler baþarmýþýz bunu
ve utanmadan haykýrýyoruz birlikte avaz avaz:
Ýnsanlar özgür.
Beynim uyuþmuþ düþünemiyorum artýk.
Yumruðum gülle gibi, ellerim titremekte,
dudaklarým kurumuþ, suyu özlemekte.
Ufaldýðýmý hissediyorum, utanýyorum.
Kýrmalýyým tüm kalemleri,
kitaplarý yakmalýyým.
Bunca özgürlüklerin içinde tek ben özgür deðilsem utanmalýyým.

13 Temmuz 1989 Ýzmir
Hüseyin Taþdemir



Sosyal Medyada Paylaşın: