Aşk-ı Nar

AÞK-I NAR
Ah sevgili!

Ben yedi tan vaktinde,

Yedi ayrý bahçenin,

Yedi ayrý yediveren fidelerinden topladýðým,

Çið damlasýyla yýkayýp yüreðimi, öyle sevmiþtim seni...
Yedi ayrý þehrin, yedi ayrý ikliminden,

Rüzgarlar devþirip sürmüþtüm nefesime.

Doksan dokuz tespih tanesine besmele sürmüþ,

Tek tek her harfine öyle zikretmiþtim ismini.
Yedi ayrý nehrin sularýyla yýkayýp gözlerimi, öyle bakmýþtým gözlerine.

Yedi ayrý þiirin,

Yedi diz kýran dizesiyle,

Yedi can alan i mgesiyle,

Yedi virgül, yedi noktasýyla yýkayýp ellerimi, öyle dokunmuþtum ellerine.

Okuduðum Elif-Ba’nýn her sayfasýnda,

Her duasýnda her duldasýnda,

Esrinde, ötresinde

Niyaza durdum,
Uzattým boynumu Ýsmailce

Katlim vacipti ki Cebrail yetiþmedi.

Ateþe attým kendimi,

Yandým döne döne.
Þimdi sýra sende!

Sende yan sevgili Ýbrahimce.

Yedinci cehennemin yedinci katýnda,

Yedi zebani eþliðinde yan,

Yan ki yanmak nedir bil.

Yakmak nedir öðren.

Sende yan sevgili sana kalmasýn bensiz devran,

Döne döne yan, küllerinden sýyrýl yeniden yan.

Yan, yan ki!

Çýksýn yanmanýn zevki.

Nimet Öner

Elif duruþlum kitabýndan
Sosyal Medyada Paylaşın: