son gözyaþýmýn yere düþtüðü an inledi toprak bir kýr çiçeðini yerleþtirdi ellerime gizlenmiþ eskimiþ naftalinlenmiþ tüm kokularýný koynundan çýkarttý çiçekler bir masal gibi serdiler düþlerime
nedense yürümek nefes almak kadar kolaydý artýk ne uzunluðundan korkacaðý bir yol vardý ayaklarýmýn ne de hayal kýrýklýðýný kaldýramayacaðým bir dert kaldý kalbimde
köklerim saðlamdý yeniden ruhun da kendinden oldukça razý hissediyordum içimdeki kývýlcýmlarý tüm yarým kalmýþlýklarým vedalaþýyordu sanki benimle
yeniden aydýnlanýnca gökyüzüm bin yýldýz parladý gecede unutulmuþ saklanmýþ yasaklanmýþ tüm dualarý çýkarttý koynundan tanrýlar çýrýlçýplak serdiler gözlerimin önüne
ve nihayet düþlemek yaþamak kadar gerçekti ne zifiriyle ruhumu karartacak bir yokluk kaldý içimde ne de hüznümle yýldýzsýz býraktýðým bir gece
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.