gün batýmýnda
gizli bir koyda
kem gözlerin görmediði þanslý sahilde
bir güzel çýrýlçýplak,
dokunulmamýþ teniyle koþuyor denize
kucaklýyor dalgalarý
seviþiyor sessizce,
tükenmiyor isteði
her seferinde kendi kadar taze
nefes nefese,
sarýyor deniz bedenini
öpüyor binlerce kez
öpüþüyor her yeriyle;
deniz yorgun
dalgalar mutlu,
afet sýrýlsýklam çýkýyor kumsala
anlýyorum
dokunulmazlýðý gitmiþ
iþi bitirmiþ yakamozlar.
ulan deniz olmak varmýþ be!
ya da denizde bir dalga
o da olmazsa
dalgada bir damla;
ama insan olmuþum bir kere
dokunmam benim olmayana.