bazen bir yel eser kapýlýrým rüzgarýn ýlýk meltemine ayaklarýmý yerden keser de sýrtýna alýr hasrete , canýma götürür kimi kol kola kimi art arda y’elim y’eline karýþýr da kadife tenine gonca gonca buseler býrakýrým uzun yelelerinin arasýna karýþýr da yol alýrým yel sanýrsýn irkilirsin seni ürküttüm diye acýr caným iþte o acý dallý budaklý kök salar ciðerime belki o yelin içinde elli ,ayaklý ,bedenli olamadýðýmdan belki sadece izleyen gözlerin sahibi olmak belki izlerken de yaþlarý süpüren zülüfler de salýnmak içli içli derin ahlara göz göz kabaran harfsiz yüreðimde helve helve mayalanan zatý muhterem veya yürekler sahibi ekþiydi iþte elmalar yarý dudaðýn deðmiþ yarý ekþiden maya vakitsiz di ya önceydi ya sonra ya yetiþemedim ya varamadým vakitsiz di iþte maya çalmam kendi kendime ekþimem
Sibel Karagöz Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.