Kalabalýklar alýyorlar içlerine beni,
Üzülüyorum bir þeyler yapamadýðýma,
Davranýþlarý birer hurda yýðýný,
Yürekleri hep yýkýmdan yanalar,
Çok çok kalabalýklar…
Benden çoklar,
Düþümden, düþüncemden çoklar,
Güçsüz düþüyorum, zira kalabalýklar..
Sorunum yok; sorunsuz gibiyim,
Sadece suskunum. Aðrýyor eklemlerim.
Damgasý oluveriyorlar gecelerimin,
Baþ edemiyorum, zira kalabalýklar..
“Unutayým” demek ne mümkün?
“Yeter” diyorum. “Ne olur susun!”
Yüksek anlayýþlarýyla oluyorlar küskün,
Daha çok ses çýkartýyorlar, oluyorlar bütün.
Size de malumdurlar,
Merdivenlerde topuklarýnýn sesleri,
Az buçuk düþük çeneleri,
Kapý önünde výdý výdý,
Ani çarparlar kapýlarý,
Baþ edemiyorum, kalabalýklar..
Hangi birilerini ikna edeyim,
Bilemiyorum.
Sonra yine güçsüz düþüyorum.
Zira çok kalabalýklar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.