ANNE

sen,
zifiri karanlýðýmýn beyaz saçlý kadýný...
utanýyorum þu an bak,
anarken bile adýný...
aklýnca bir mert,
fikrimce bir dert doðurdun sen...
içine atmasan,
toplasan þu kýrýklarýný,
önüme koca bir dað yýðardýn sen...
ben düþtüm,
sen kaldýrdýn...
iflah olmaz derdim için,
yüzündeki gülüþleri aldýrdýn...
yükseklere avuç açtýn,
alçaklarýmý doldurdun...
zaman zaman daðýldým ben,
saçýnla topladýn sen...
her rüzgârda açýldým ben,
kanadýnla kapladýn sen...
ufak tefek bir hiçtim aslýnda.
benden,
bir adam hesapladýn sen...
sen beni herkesten çok,
ben seni çoðundan az sevdim anne...
ergendim,
aklýmý aklýndan çok sevdim mesela...
dengesiz dönemlerimde,
kafa dengi arkadaþlarýmý senden çok sevdim...
bir kerecik öptü diye,
sevgilimi senden kat kat fazla sevdim...
evlendim karýmý,
çocuklarým oldu,
kýzý da oðlaný da senden çok sevdim...
baðýþla beni çileli annem,
nankörlüðüm boyumu aþar...
evlat iþte,
böyle de hayýrsýz yaþar...
ne kadar da cahilmiþim!
þimdi þimdi anlýyorum kýymetini,
bir ömür dolu zahmetini...
hakkýný helal et ne olur anne,
piþmanlýk ile çok yaptýk gýybetini!..
kendine güzeldir tabi,
herkesin kendi annesi...
jüriye de nesi!
ben yaþadýkça,
sensin her yýlýn annesi...

Sosyal Medyada Paylaşın: